Op mijn werk hebben we in verband met het Coronavirus een schema gemaakt. Twee behandelaren van de behandelpoli zijn fysiek aanwezig. De rest is achterwacht en werkt vanuit huis. Vandaag werk ik dus thuis. Ik zit aan de keukentafel, mijn mappen rechts, laptop in het midden, telefoon links en gaan! Ik ben bezig aan een jaarverslag. Mijn twee pubers zijn ook thuis. Zij hebben ook huiswerk en zelfs online les, maar gaan daar heel anders mee om. Rustig aan, mam, relax! Ze komen net uit bed. De een maakt koffie, de ander pakt muesli. Gelukkig voor mijn concentratie zijn ze beiden niet zo heel spraakzaam als ze net wakker zijn. Tot ze tegenover mij komen zitten aan de keukentafel en hun telefoons pakken. Ze bekijken hun eigen filmpjes, berichtjes, series en weet ik wat. Een kakafonie aan geluid. Zo kan ik niet werken! Ik pak mijn spullen en trek mij terug in het kleine werkkamertje van mijn man. Tussen de onderdelen van een uit elkaar gehaalde 3D-printer en allerlei klein technisch gereedschap neem ik plaats en kom langzaam weer in mijn flow. Maar dat duurt niet lang. Mijn pubers zijn blijkbaar klaar met ontbijten en hebben het plan gevat om hun kledingkasten op te ruimen. Dichtslaande kastdeuren, ik hoor ze gieren van het lachen en niet lang daarna komt de jongste, die afgelopen jaar enorm gegroeid is, in een veel te klein zomersetje de kamer in. Niet lang daarna volgt de oudste, zij heeft een jurkje aan waarvan ze zich afvraagt of die nog mee kan deze zomer. Geduldig kijk ik even mee en probeer mij daarna weer tot mijn laptop te wenden. Ik word daarna nog minimaal drie keer gestoord, om een hilarisch te kleine bikini, een broekje dat de een niet meer past en de ander wel en om sentiment door een hervonden oud voetbaltenue. Nog even los van alle luide gesprekken en de muziek die ook inmiddels aanstaat. Ik besluit beneden even thee te pakken en overweeg daar weer aan de keukentafel te gaan werken. Maar helaas die werkplek is nu inmiddels bezet door mijn man. De tafel ligt vol. Iets met een laptop en heel veel VR-spullen. Ik druip af en loop weer naar boven naar “puberworld” met weemoed denkend aan mijn vaste “flex”plek op mijn werk. Zo gek is het daar echt niet. Ik voel jaloezie naar mijn twee collega’s die vandaag aanwezigheidsdienst hebben.