Alle face to face contacten met cliënten zijn opgeschort. Beeldbellen is nog niet veilig genoeg. Gelukkig is er een aantal cliënten waarbij we het behandelcontact gewoon telefonisch lijken te kunnen organiseren. Zo gezegd zo gedaan.
In de namiddag bel ik met Joke en Karel. Zij wonen zelfstandig en hebben een lichte verstandelijke beperking en beiden een Autisme Spectrum Stoornis. Zij zetten de telefoon op de speaker. Het is wat onwennig. We praten tegelijk, of juist alle drie niet, maar langzaam vinden we een afstemming. Joke en Karel hebben problemen in hun relatie. Ik ben blij dat ik ze samen spreek. Joke vertelt over de afgelopen weken. Af en toe hoor ik Karel instemmen en soms vult hij Joke aan. Het valt mij eigenlijk toch alles mee, zo’n telefonisch consult is best effectief. We komen op een punt in het gesprek waar uitleg en instructie aan de orde is. Ik steek van wal. Na een tijdje check ik bij Joke hoe dit bij haar binnen komt en ze geeft uitgebreid antwoord. We bespreken wat dan passend is voor hun. Vervolgens vraag ik naar de bevindingen en mening van Karel. Maar daar blijft het stil. “Ja”, zegt Joke, “Karel is er niet meer bij hoor. Die is even gaan douchen, want dat doet hij eigenlijk altijd om 16:30” . We besluiten snel om maar een nieuwe afspraak te maken, in april, hopelijk dan weer echt in contact, met z’n drieën.