Vandaag is mijn echte vrije dag. Maar omdat alles anders loopt, is ook zelfs dat wennen. Lusteloos loop ik door het huis. Ik kom tot niets. Ik bedenk om dingen te gaan doen die juist nu helemaal niet kunnen. Naar Ikea, lunchen met een vriendin, de stad in, een bioscoopbezoekje voor in het weekend plannen, naar de bieb, familie uitnodigen om te komen eten…In alle dingen die wel zouden kunnen, heb ik geen zin.
Ik zit op een stoel en kijk voor me uit. Ik ben van slag, verdrietig en moe. Corona heeft zoveel impact. Heel graag zou ik mij nu moedig en hoopvol willen voelen. Willen voelen dat Corona ons dwingt tot stilstaan, tot bezinning, tot verandering. Dat dit de kans is om massaal ons leven vanuit liefdevol zelfbewustzijn vorm te gaan geven. Dat Corona leidt tot veel meer verbinding en evenwicht in de wereld gaat herstellen. Maar ik voel mij verloren.
Ik pak mijn telefoon en check LinkedIn. Mijn aandacht wordt getrokken door een berichtje over vluchtelingenwerk. “Om verspreiding van het coronavirus af te remmen staan mensen die gevlucht zijn voor oorlog of vervolging in Nederland letterlijk voor een dichte deur. Ze kunnen nergens heen en moeten op straat zien te overleven”. Mijn verdriet maakt plaats voor ontzetting en boosheid. Dat genereert weer energie voor actie. Ik open mijn bankrekening- app en doneer een flink bedrag aan stichting vluchtelingenwerk. Geld, dat ik nu toch niet kan uitgeven aan vermaak en luxezaken. Mijn wake up call.