Met John (lichte verstandelijke beperking en emotionele ontwikkelleeftijd van 3 jaar) heb ik om de paar weken een gesprek. Het is vooral belangrijk voor John om een luisterend oor te ervaren en zijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb vandaag een afspraak met hem en bel hem op om door te geven dat we geen face to face contact kunnen hebben, maar wel telefonisch contact in verband met alle maatregelen rondom het Corona-virus. John reageert meteen zeer geagiteerd. “Wat een onzin!” Hij is niet van plan om hieraan mee te werken. Ik moet maar gewoon komen. Nogmaals leg ik rustig uit dat er nieuwe regels zijn door het Corona-virus, dat heel besmettelijk is en dat we daarom niet kunnen afspreken. Nu reageert John nog bozer “Hoezo besmettelijk! Iedereen denkt maar dat ik Corona heb, ik was altijd mijn handen en ik ben niet eens verkouden. Ik mag ook al niet naar judo. Iedereen moet eens ophouden met dat gezeur! Ik ben niet besmettelijk!!” Boos hangt hij op.
In de middag bel ik hem op de tijd dat we elkaar anders face to face zouden zien. Hij neemt gelukkig op en begint zoals van ouds te vertellen over zijn wel en wee, lekker heel ons gesprek van vanmorgen of over Corona negerend. Het voelt weer even normaal allemaal. Laten we vooral gewoon doen hè John!