Een vriendin en ik besluiten samen te gaan wandelen. Op gepaste afstand van elkaar natuurlijk. Als begroeting tikken we met de voeten tegen elkaar. Dan gaan we op stap, de duinen in. Het is onwennig, lopen we voor elkaar, naast elkaar, achter elkaar? Zolang het loopgedeelte breed genoeg is, lukt naast elkaar en anders ik voor en zij achter.
Een volgende uitdaging is om afstand te houden van passanten. Keurig met een boog lopen we langs de andere mensen die we tegenkomen. Opvallend is dat bijna niemand daarbij contact maakt. Geen begroeting, geen oogcontact, geen vriendelijk knikje. Social distance lijkt social ignore geworden! Alsof het totaal negeren van de ander, het gevoel van veiligheid vergroot. De afstandelijkheid voelt verdrietig, mijn vriendin ervaart dat ook. We besluiten iedereen extra vriendelijk gedag te zeggen, om uit te reiken. Maar veel mensen lijken daarvan te schrikken. Meer dan een verstoorde blik, een afgewend hoofd, een zachte mompel, of een korte “dag” lijkt er niet in te zitten. Even verderop zien we hoe een hardloper twee mensen passeert, die in allerijl opzij springen en over elkaar heen struikelen.
Er komt een man onze richting oplopen. Het is een smal stukje pad en wij gaan wat aan de kant. Plotseling hoest hij luid, nog voordat we voorbij zijn. Ik duik in mijn sjaal, mijn vriendin kijkt mij verschrikt aan en houdt haar adem in. Wat voelen we een angst met z’n allen!! Mijn vriendin en ik zijn er stil van, we wandelen verder en staren voor ons uit. “Goedemiddag dames” een vriendelijk echtpaar knikt ons in het voorbijgaan glimlachend toe. Het schudt ons wakker uit ons isolement. We slaken een zucht en het lijkt wel of we weer durven ademhalen. You never walk alone!