Doordat school een stuk minder tijd inneemt worden er nieuwe activiteiten ontplooid door mijn kinderen. Het opruimen van de kledingkasten, het in- en uitruimen van de vaatwasser, het aanzetten van de wasmachine. We verwelkomen de initiatieven van harte. Deze avond hebben mijn dochter en haar vriendje samen voor ons gekookt. Super lief!
We eten smakelijk. Omdat er een persconferentie rondom Corona is die we niet willen missen, staat de telefoon van mijn man vast klaar tegen de kaarsenstandaard. Er wordt nogal wat afgekletst aan tafel, maar als de uitzending begint valt iedereen als vanzelf stil. Het lijkt wel een soort magisch moment. Alle vijf zijn we gericht op het kleine schermpje, onze oren gespitst. Het doet denken aan beelden van mensen in oorlogstijd, die tijdens de nieuwsuitzending gekluisterd aan de radio zaten. Bizar.
Als duidelijk wordt dat alle maatregelen worden verlengd tot 1 juni vinden mijn man en ik elkaar in een verontruste blik. Dat is nog een heel lange tijd. Wat betekent dit voor ons werk, onze opleiding, onze sociale contacten, voor ons leven?! Aan de overkant van de tafel wordt de boodschap heel anders ontvangen. Vreugdevol worden er high-fives uitgedeeld. “Yes, tot 1 juni misschien geen school! ” Opeens verandert het gelaat van mijn jongste. Ze kijkt mij met verschrikte ogen aan. “Maar hoe moet het dan met mijn verjaardag vieren, in mei? Zonder opa en oma?” Er biggelt een traan over haar wang. De werkelijke impact van Corona dringt steeds meer door.