Blog 15
Mijn dagelijkse beweging schiet er echt bij in sinds de Corona-crisis. Wandelen overdag lukt niet als ik thuiswerk. Er is dan zo’n andere dagstructuur, het voegt op een of andere manier niet. Op mijn werk, tijdens de lunchpauze, lukt het wel. Maar het voelt akelig stil. Geen collega’s om samen mee te wandelen en buiten is het doodstil. Er is geen cliënt die ik tegenkom om even mee te knuffelen, een praatje mee te maken, een grapje te delen of gewoon vriendelijk te begroeten. Inmiddels vermijd ik dit gevoel liever en eet, tegen al mijn principes in, een broodje achter mijn computer.
Het voorstel van mijn man is om uit ons werk even naar het strand te rijden. Uitwaaien en lekker flink doorstappen. Bij de stille parkeerplaats langs het boulevard staan twee hekken. Mijn man manoeuvreert zijn auto erlangs. Er is zoveel ruimte dat kiezen dan opeens lastig wordt. We parkeren onnodig ver van de strand opgang. Geen probleem, we komen tenslotte om te bewegen.
Ik hou van up-tempo doorstappen. Mijn man niet. Meestal krijgen we daar ruzie over. Ook vandaag. Het effect is dat ik versnel en hij vertraagt. We blijven wel op hoorbare afstand, maar echte gesprekken voeren is een uitdaging. Gelukkig is er bijna niemand op het strand die aanstoot kan nemen aan onze luide aanwezigheid.
Omdat het zo’n mooie zonsondergang is, sta ik met regelmaat stil om foto’s te maken. Dat brengt heel natuurlijk de verbinding met mijn man weer tot stand. Samen genieten we van een groepje drieteenstrandlopers die langs de vloedlijn rennen. Ze zijn lastig te fotograferen omdat ze snel zijn. Maar het lukt. Als ik vervolgens ook een zeemeeuw fotografeer, met een prachtige zonsondergang op de achtergrond. Reageert mijn man chagrijnig “Nee, die niet!” Zeemeeuwen zijn verre van favoriet. Opeens kijkt hij omhoog. “Kijk!” hij pakt mijn hand en wijst. Samen staren we naar een vliegtuig in de lucht. Ik voel een brok in mijn keel..