Het is nog vroeg. De zon schijnt en ik zit met een kopje thee in de tuin. Ik geniet van de geluiden om mij heen. Sinds Corona zijn er een stuk minder auto’s, brommers en vliegtuigen te horen. De vogels fluiten luid. Gezoem van een vroege hommel. De wind ruist door de naaldboom verderop. Wat een mindful moment!
Hoe fijn zou het zijn om dit momentje met anderen te delen. Ik bedenk dat ik deze geluiden kan proberen op te nemen. Dan verstuur ik het via de app aan mijn nicht, die jarig is. Een digitaal mindful momentje als cadeau! Enthousiast spring ik op, pak mijn smartphone en zet mijn dictafoon aan. De vogels fluiten uit volle borst. Na een halve minuut check ik verwachtingsvol de opname. Er is niets opgenomen. Ik heb blijkbaar niet goed op start gedrukt. Nog een keer. Ik denk dat het gelukt is, maar het terugluisteren wordt onmogelijk gemaakt door de vogel wiens gefluit ik probeer op te nemen. Hij reageert met overluid gezang op zijn eigen (afgespeelde) gefluit. Ik moet naar binnen. Daar hoor ik dat er tijdens de opname toch een brommer in de verte is voorbijgereden. Geen probleem. Gewoon nog een keer proberen. Het lijkt goed te gaan, tot er twee meeuwen op het dak van de buren het vogelgezang verstoren met akelig gekrijs. Ik zucht en voel de stress toenemen. Een volgende poging. Opeens staat onze kat naast mij te janken om op schoot te zitten. Ik jaag haar vol irritatie weg. Ze vlucht gepikeerd de tuin in van de buren. Als de rust is teruggekeerd, om mij heen en in mijzelf, waag ik het er weer op. Maar ook nu gaat het mis. Mijn dochter, net uit bed, staat in de keukendeur en vraagt of ik misschien ook koffie wil. Ik kijk haar boos aan. Op mijn telefoonscherm zie ik dat ik mij nu echt moet haasten voor een Skype afspraak. Mopperend loop ik langs haar naar binnen. Weg is de ontspanning en nog steeds geen gelukte opname. Ik probeer het straks gewoon weer. Maar dan zal de vogel wel gevlogen zijn.