De grote wachtruimte op mijn werk is akelig stil. De lange tafel in het midden is leeg en het kartonnen welkomsbordje, voor cliënten die voor behandeling komen, staat er wat verloren op. Het is bijna niet voor te stellen hoe anders dit was, een paar weken geleden. Ik sta stil en kijk ernaar. Het geeft mij een verdrietig gevoel.
Omdat verandering ook nieuwe mogelijkheden schept, heb ik vandaag tafeltennis attributen meegenomen. Batjes, balletje, een netje en natuurlijk desinfecterende doekjes. De lange tafel doet uitstekend dienst als tafeltennistafel.
De enkele collega’s die aanwezig zijn, laten zich makkelijk verleiden tot een potje. Het balletje ping pongt enthousiast heen en weer. Even wat anders aan ons hoofd dan bellen en videocalls. Het voelt als ontspanningtherapie, EMDR en mindfulness gecombineerd. Helend!
Andere kantoordeuren gaan open, medewerkers kijken op afstand enthousiast toe. Er is weer leven in de brouwerij. Er wordt een filmpje gemaakt om op onze positiviteits-app te zetten. Zo kunnen de collega’s thuis ook meegenieten.
Na het potje ren ik vol energie de trappen op naar de derde etage. Ik heb mijn latte macchiato wel verdiend. Bij het koffieapparaat kijk ik uit over het tegenwoordig zo verlaten instellingsterrein. Maar nu merk ik twee cliënten en een begeleider op, die ouderwets aan het stoepranden zijn. Ik zie ze lachen. Het maakt me blij. In een vergaderruimte verderop hoor ik muziek en iemand hardop tellen. Een paar collega’s blijken bezig te zijn met een buikspieren workout. Ik steek mijn duim naar ze omhoog “Goed bezig!” Teruglopend naar mijn werkplek kom ik een manager, hard hollend de trap op, tegen. “Ojee, wat een haast!” zeg ik, terwijl ik haar ruimte geef “Een spoed casus?” Ze kijkt mij aan met blossen op haar wangen. “Nee joh, mijn dagelijkse work-out.” Ik grinnik. Corona heeft ons tot een sportinstelling getransformeerd!